Magnez stanowi jeden z najważniejszych minerałów obecnych w ludzkim organizmie. Wchodzi w skład grup prostetycznych wielu enzymów, a także pełni rolę kofaktora w metabolizmie anabolicznym, czy katabolicznym. Pierwiastek ten po wchłonięciu w organizmie odkłada się przede wszystkim w kościach. Nieco mniej magnezu akumuluje się w mięśniach i tkankach miękkich. Z kolei jego zawartość w płynie pozakomórkowym szacowana jest na około 1%. Głównym czynnikiem regulującym poziom magnezu w osoczu jest proces reabsorpcji przez nerki, który zależy między innymi od spożycia tego pierwiastka, przyjmowanych leków, czy też zmian hormonalnych. Mg2+ należy do jonów wewnątrzkomórkowych, stąd niewielka korelacja pomiędzy obecnością tego kationu w surowicy, a jego stężeniem wewnątrzkomórkowym. Istniejące testy do badania poziomu magnezu w surowicy odzwierciedlają więc jedynie krótkoterminowe wahania po spożyciu, natomiast nie dostarczają informacji na temat jego faktycznych zapasów w organizmie.
Badania potwierdzają, iż suplementacja magnezu ma korzystny wpływ na metabolizm mięśni, w tym siłę mięśniową oraz redukcję występowania skurczy. Ponadto wykazano poprawę funkcji krążeniowo-oddechowych, ograniczenie nadreaktywności dróg oddechowych, czy występowania świszczącego oddechu. Wśród głównych objawów niedoboru magnezu należy wymienić m.in nudności, osłabienie mięśni, drażliwość i zaburzenia psychiczne. Nieoptymalna podaż tego pierwiastka zmniejsza efektywność procesu powstawania enzymów, co przekłada się na spadek fizjologicznej wydajności organizmu. Po spożyciu magnez ulega wchłanianiu. Proces wchłaniania zależy od licznych zmiennych takich jak: dawka, forma, postać podania, rodzaj diety, a także stan zapasów pierwiastka w organizmie. Stąd też wiele różnych form minerałów zostało poddanych klasyfikacji na cztery kategorie:
– nieorganiczne sole nierozpuszczalne w wodzie, tj. tlenki, węglany, wodorotlenki
– nieorganiczne sole rozpuszczalne w wodzie, tj. chlorki, siarczany
– organiczne sole rozpuszczalne w wodzie, tj. cytryniany, mleczany, glukoniany
– organiczne kompleksy rozpuszczalne w wodzie, tj. bisglicyniany (diglicyniany)
Niestety większość z wymienionych wyżej substancji jest słabo wchłaniana z przewodu pokarmowego. Obecnie zalecane dzienne spożycie magnezu (RDA) dla zdrowych ludzi wynosi około 200-400 mg/dzień. Proces wchłaniania w przypadku nieorganicznych soli nierozpuszczalnych w wodzie oparty jest na rozpuszczaniu danych form magnezu poprzez kwas solny, zawarty w soku żołądkowym i przekształceniu ich w jony Mg2+, w celu dalszego wchłaniania w jelicie. Proces powstawania kationów magnezu wymaga jednak czasu i optymalnej pracy układu trawiennego. W przypadku soli rozpuszczalnych, następuje uwalnianie Mg2+ w wodzie i wchłanianie na drodze transportu aktywnego (przez kanał białkowy) lub biernego (dyfuzja). W przypadku tych grup stwierdzono jednak różnice we wchłanianiu, w zależności od rodzaju przeciwjonu. Ogólna obserwowana tendencja wskazuje, że sole organiczne wykazują lepszą rozpuszczalność w wodzie, wchłanianie po podaniu doustnym oraz biodostępność, w porównaniu do preparatów na bazie soli nieorganicznych. Biodostępność magnezu jest jednak parametrem zmiennym, gdyż wraz ze wzrostem jego poziomu w osoczu, rośnie również jego wydalanie z moczem. Po przedostaniu się do krwiobiegu, magnez musi natychmiast zostać przyłączony do wiążących cząsteczek organicznych, takich jak DNA, ATP, enzymy, bądź inne białka. Bez względu na rodzaj przyjmowanego produktu, istotny jest długi czas podaży oraz zapewnienie równoważnej ilości cząsteczek wiążących. W związku z powyższym, aby zmniejszyć niedobór magnezu, najlepiej jest przyjmować dany suplement w mniejszych dawkach (100-200 mg na porcję), kilka razy dziennie (2-3 razy) i przez dłuższy okres czasu (co najmniej 3-6 miesięcy).
Najlepsze oraz najszybsze wchłanianie zapewnia bisglicynian magnezu. Połączenie jonu Mg2+ z dwiema cząsteczkami aminokwasu (glicyny) zapewnia zwiększenie biodostępności oraz poprawę stabilności. W przypadku bisglicynianu magnezu nie jest potrzebna dodatkowa chelatacja endogenna kationu magnezu, co znacznie usprawnia transport błonowy. Bisglicyniany są więc bezpośrednio wchłaniane oraz transportowane przez kanały dipeptydowe dla peptydów białkowych, których ilość w ludzkim jelicie jest znacznie większa, niż receptorów jonowych dla minerałów. Przekłada się to na znaczną skuteczność procesu wchłaniania.
Chelatacja jest bezpiecznym i naturalnym sposobem transportu jonów mineralnych do organizmów żywych. Chelaty aminokwasowe są bliższe naturalnej formie minerałów dostarczanych ze źródeł roślinnych lub zwierzęcych w porównaniu do nieorganicznych soli mineralnych. Glicyna jest najprostszym z aminokwasów i spełnia wszystkie wymagania dotyczące tworzenia chelatów aminokwasowych, takie jak masa cząsteczkowa, stabilność, czy obojętność elektryczna. Wymienione wyżej korzystne cechy cząsteczki glicyny zapewniają neutralność kompleksu bisglicynianu magnezu i swobodny transport przez błony komórkowe. W cząsteczce bisglicynianu tylko cztery z sześciu miejsc wiązania są zajmowane przez glicynę. Dwa kolejne miejsca mogą być przeznaczone dla cząsteczek wody, czy enzymów, co zapewnia dobrą rozpuszczalność oraz odwracalność utworzonego kompleksu. W związku z powyższym, glicynian magnezu oferuje znacznie szersze korzyści w zakresie suplementacji magnezu w porównaniu z innymi nieorganicznymi lub organicznymi solami metali. Poza optymalnym wchłanianiem pierwiastka w jelitach, bisglicyniany cechuje mniejsza konkurencja z innymi minerałami, takimi jak wapń. Chelaty zapewniają również ochronę przed wiązaniem i wytrącaniem z diety fosforanów, fitynianów, czy garbników, a także zmniejszają stopień podrażnień układu pokarmowego. Bisglicyniany, takie jak bisglicynian magnezu są dozwolonymi dodatkami do żywności, spełniającymi odpowiednie standardy klasy spożywczej.
